σμικρὸν ἐμπνέουσ' ἔτι

ἐμ-πνέω (s. πνέω), 1) hineinhauchen, vom Winde; εὐρέϊ πόντῳ Hes. O. 506; die Segel schwellen, οὖρος ἐμπνεύσαις ἱστίον Pind. I. 2, 40; κατ' οὖρον ὥσπερ ἱστίοις ἐμπνεύσομαι τῇδε Eur. Andr. 556; δόρει, ins Schiff, Cycl. 19; Νότος ἐμπνεύσας ναύταις Mel. 7 (XII, 52). Dah. αὐλοῖς, auf der Flöte blasen, Antp. Th. 29 (IX, 266); vgl. χείλεσι μοῠσαν ἐμπνεῖ Alc. 12 ( Plan. 226); τὰ ἐμπνεόμενα ὄργανα, Blaseinstrumente, Poll. 4, 67. – Anblasen, anschnauben, μεταφρένῳ, von dem folgenden Rosse, Il. 17, 502. – Uebertr., einhauchen, eingeben; ἔμπνευσε μένος μέγα ποιμένι λαῶν Il. 20, 110, wie Pind. Ol. 8, 70; Plat. Conv. 179 b; ἐνέπνευσέ μοι φρεσὶν φᾶρος ὑφαίνειν, gab mir in den Sinn zu weben, Od. 19, 138; τὴν ἀρετὴν ἐμπνεύσας Xen. Hell. 7, 4, 32; mit Liebe beseelen, Xen. Conv. 4, 15; vgl. ἐραστοῠ γεγονότος, τοῦτο δ' ἐμπνεῖσϑαι Λακεδαιμόνιοι καλοῦσιν Plut. Cleom. 3, s. εἰςπνέω. Auch = begeistern, Sp.; εἰς μαντικὴν ἐνεπνεῖτο Plut. def. or. 21. – 2) athmen, leben; εἴ τίς ἐστιν ἐμπνέων, am Leben, Xen. Ag. 657; σμικρὸν ἐμπνέουσ' ἔτι Eur. Alc. 203; βραχὺν δὴ βίοτον ἐμπνέων ἔτη Hipp. 1246; Ar. Tb. 926; ἕωςπερ ἂν ἐμπνέω Plat. Apol. 29 d; Folgde. – Auch c. gen., Ἀραβίης ὀδμῆς, duften danach, Stob. flor. 85, 19; übertr., ἀπειλῆς καὶ φόνου, Mord schnauben, Act. ap. 9, 1.